Οι τρόποθ μέσω των οποίων λέμε και ακούμε μια ιστορία έχουν αλλάξει πολύ όλα αυτά τα χρόνια.
Η επιστολή, για παράδειγμα, ήταν ένα μέσο για την αφήγηση μιας ιστορίας για δεκαετίες… αλλά τώρα έχει γίνει ένα σχεδόν ξεπερασμένο μέσο.
Άλλα μέσα, όπως το ραδιόφωνο ή η τηλεόραση, έχουν εξελιχθεί και αλλάξει: ο τρόπος που ακούμε ραδιόφωνο ή παρακολουθούμε τηλεοπτικές εκπομπές φαίνεται εντελώς διαφορετικός τώρα – καθώς μεταδίδονται όλο και περισσότερο στο διαδίκτυο σε διάφορες συσκευές. Επίσης, οι εφημερίδες και τα περιοδικά έχουν αλλάξει πολύ λόγω των περιλαμβανόμενων επιπτώσεων της λεγόμενης ψηφιακής επανάστασης ή ψηφιοποίησης.
Πολλά από τα μέσα που χρησιμοποιούμε σε καθημερινή βάση μόλις γεννήθηκαν πρόσφατα. Όπως τηλεοπτικές σειρές, υπηρεσίες streaming για ταινίες και μουσική, και φυσικά πλατφόρμες μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Έχουμε πλέον συνηθίσει να διαβάζουμε ηλεκτρονικά βιβλία ή να ακούμε podcast, ενώ το να πηγαίνουμε στον κινηματογράφο έχει γίνει κάτι που κάνουμε για να το χαρούμε, όχι επειδή είναι πλέον ο μόνος τρόπος να παρακολουθήσουμε μια ταινία.
Όπως μπορούμε να δούμε, οι αφηγήσεις, τα μέσα και οι πλατφόρμες αλλάζουν, όπως κι εμείς – εξελίσσονται και κάποια στιγμή εξαφανίζονται. Αλλά τι μπορούμε να μάθουμε από τα μέσα ενημέρωσης από το παρελθόν; Πώς μπορούμε να τα εντάξουμε στην αφήγησή μας και πώς μπορούμε να τα κάνουμε καινοτόμα;
Αυτή η ερώτηση μπορεί να προκαλέσει ενδιαφέροντα θέματα και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη συμμετοχή κοινοτήτων μεταξύ γενεών σε δραστηριότητες σχετικά με την αφήγηση.